Je krijgt wat je over je afroept

 

"Dertig jaar geleden was ik hier voor het laatst."
"Is er veel veranderd?"
"Ja toen waren de boten kleiner en konden we onder die brug door varen. Dat was ook op een Holland-boot. Ik ben hier nu met mijn zoons, mijn schoondochter, mijn kleindochter en mijn schoonzus. Mijn broer is dood, die was er ook altijd bij. We hebben nu al meer dan dertig keer een cruise gemaakt. Ik kom uit Winnipeg, daar is het nu heel koud. Mijn broer was bij de RCMP (de bereden politie, de mounties), mijn jongste zoon ook, mijn oudste zoon is arts in Australië en mijn schondochter is verpleegster. Ik was ook verpleegster. Waar komt u vandaan?'
"Uit Rotterdam, Holland."
"O ik heb wel eens een boek over een Hollander gelezen. Brother Andrew, een man die in de koude oorlog in zijn tweedehands Volkswagen naar het Oostblok ging om bijbels te brengen. Dat was nog eens een kerel."
"Ik ken 'm niet, nooit van 'm gehoord."
"Een Hollander die Brother Andrew niet kent, terwijl een oude vrouw uit Canada hem wel kent..."
Het gesprek is hiermee beëindigd. Ik ben een verschrikkelijke teleurstelling voor de oude dame op dek 10. En ik kwam hier alleen maar voor een kop cappuccino.
Curaçao ligt aan onze voeten. Kleurrijke huisjes lokken ons. Tijd om aan land te gaan. We zetten voet aan wal in Otrabanda, slenteren door het Renaissance resort en belanden bij de befaamde bootjesbrug naar Punda.Een blik naar links en daar zien we een bekende: Eurodam, Rotterdam staat op de achterplecht. Ons varende hotel van vorig jaar.
Bluescruise, roept een spandoek vanaf het achterdek ons toe. Een bluescruise op de Eurodam, een jazzcruise op de Westerdam en een bejaardenreis op de Zuiderdam. Is dit de straf voor het meermalen verkondigen dat ik met mijn 55+ al tot de bejaarden hoor?
Maar goed, ik weet wél waar ik ben: Willemstad, Curaçao. Dat kunnen een paar opvarenden van de Eurodam niet zeggen. "Waar zijn we hier? De hoeveelste haven dit voor ons is? Geen idee." Blues tast dus je geheugen aan. Of zouden het andere geneugten zijn?
Een plaatselijke middenstander vertelt ons nog fijntjes dat het best veilig is in Willemstad en dat niet alle Antillianen criminelen zijn. Dat zijn vooral die kanslozen die naar Nederland gaan. Tegen hen zou de politie eens wat harder moeten optreden. "Dat doen ze hier ook. Als je je misdraagt krijg je eerst veel en harde klappen en dan ga je de gevangenis in en die is hier echt geen pretje hoor." Toch heeft de man geen peroxide kapsel.
We nemen nog een duik in het zwembad om af te koelen en dan is het tijd voor vertrek. Of toch niet helemaal, want een passagier ontbreekt nog. Een half uur en twee cocktails later dan geplanned klinkt de scheepshoorn nogmaals en komen we langzaam maar zeker los van de kade. Of de ontbrekende passagier nu wel aan boord is, wordt om privacyredenen niet meegedeeld.
Dan maar douchen en aan tafel. Het was me het dagje weer wel. Ik zal nog wat tijd nodig hebben om thuis uit te rusten en te wennen, want zo'n reis gaat je heus niet in de koude kleren zitten en dan moet het hoogtepunt nog komen. Op naar het Panama-kanaal.