Snorkelen in Miami Beach (epiloog)

In de zomer regent het vaak in Miami Beach. In de winter bijna nooit. Tot nu toe. Even een rondje lopen en je komt tot op het bot toe nat terug in het hotel. Als je van het trottoir stapt om over te steken, wat hier toch al een riskante bezigheid is omdat een voetganger hier vogelvrij is, sta je tot halverwege je kuiten in het water, want de riolering is niet op een wolkbreuk van een paar uur berekend. Onze kleding ook niet. Een gedacht dagje zonnebaden op het strand van het Art Deco District verkeert in een dagje snorkelen in de straatgoten. Heeft ook zijn charme, zullen we maar denken.
En nu we in de lobby van het hotel wachten op de taxi naar het vliegveld, doet de zon zijn best om al het water van gisteren te verdampen. De omgekeerde volgorde had ons beter geleken, maar je hebt het niet voor het zeggen, zelfs niet op Groudhog Day, halverwege de winter, wat het heden is.
Op naar de Elfstedentocht. See you in Rotterdam.

In een mandje van boord

 

Een zwaarbewolkte dag, noordenwind en koud, 22 graden. We moeten blijkbaar alvast wennen aan Nederlandse temperaturen, want waar op een laatste subtropische dag was gehoopt, is het een kille herfstdag met af en toe druilerige motregen. We vestigen nu onze hoop nog maar op een zonnige dag in Miami Beach
De schipper zet er flink de pas in, want een voor ons varend cruiseschip is dra ingelopen en voorbijgestoken. Aan de einder gloort de kust van het land van Raul en Fidel, Cuba. Wij speren richting Key West.
En dan blijkt waarom: een passagier is ernstig ziek en moet met een helikopter van de Amerikaanse kustwacht van boord worden gehaald, zo meldt kapitein Werner Timmers.
De bovenste dekken worden geëvacueerd om geen enkel risico te lopen. Zo wordt ons dus wel een uitzicht op spektakel ontnomen, omdat ook het Crow's Nest en de sportzaal verboden gebied zijn. De evacuatie zal plaatsvinden vanaf de boeg van het schip, onttrokken aan alle (en vooral mijn) nieuwsgierige ogen. Vanaf een lager dek, het Promenadedek, kan ik alleen het aanvliegen van de helikopter zien en fotograferen. Toch iets echter dan de Wereldhavendagen. Binnen een kwartiertje is alles achter de rug en gaat het gas weer op de plank naar de eindbestemming: Fort Lauderdale.
We kunnen de koffers gaan pakken. Het zit erop. Maar het was zeer de moeite waard. Genoten van het varen, gewenteld in de zon, de beperkte tijd tussen de maaltijden door zeer efficient gevuld, het Panama-kanaal had ik voor geen geld willen missen en ook Antoinette was onder de indruk. Alle aanloophavens hebben ons op een of andere wijze verrast en bekoord. Het regenwoud
maakte indruk en ook op de een of andere manier de meeste mensen die we tegenkwamen, maar vooral het personeel.
Kortom geen seconde spijt en een grote aanrader.
Volgende keer weer.

Over de kasseien van de Cariben

 
Je moet de bochten ruim nemen en je voeten hoog optillen als je een wat ruwere zee bevaart. Anticiperen dus, anders kun je nog wel eens raar terechtkomen. Het is als de cakewalk op de kermis. Je voeten zodanig neerzetten dat het schip zich eronder kan vlijen.
De Zuiderdam vaart nu over de kasseien van de Cariben, de doortocht ten oosten van Nicaragua en Honduras en ten westen van Cuba. Onder water ligt een berglandschap, zegt de kapitein, en dat maakt de zee wat hobbelig.
Nu schijnt het dat we vannacht behoorlijk hebben gestampt, maar ik was daar niet bij. Ik sliep gewoon. En overdag was het net of ik dronken was. Een goedkope dronk dan, want ik had geen slok op. Antoinette begint zich nu af te vragen wat er moet gebeuren eer ze zeeziek wordt, want ze heeft inmiddels zeebenen gekregen. Pas aan land krijgen we allebei afkickverschijnselen.
De terugreis is inmiddels begonnen, want van Costa Rica koersen we nu af op Fort Lauderdale. Twee hele dagen op zee. Twee dagen zonnen, was de gedachte vooraf, maar dat valt tegen, want hoe de zon ook probeert, ze kan het schip net niet inhalen. De temperatuur is prima (een graadje of 28 in de plus), de wind wat straf. We zwerven wat over het schip, Antoinette probeert toch nog hier en daar een zonnestraaltje te vangen en ik duik in mijn elektronische boek, met een kop cappuccino in een comfortabele stoel in het internetcafé/bibliotheek. En ik kijk nog een keertje naar alle kunst en kitsch aan boord, daarvan is genoeg voorradig.
En dan hebben we ook nog de marinersbrunch, voor mensen die vaker met de HAL hebben gevaren, op uitnodiging van de kapitein. 's Avonds strak in het pak (formal night) naar de Pinnacle Grill, waardoor het pak nog strakker komt te zitten. Dan kijk je je ogen uit naar de vreemde creaties die langskomen. Een man van een jaar of 75 bijvoorbeeld in een zwart pak met daaronder witte gymschoenen. Of een andere man in korte broek, maar dan wel strak in de vouw gestreken. Anderen lopen in een smoking en avondjapon en passeren iemand die helemaal geen boodschap heeft aan de kledingwensen en lekker aantrekt wat-ie zelf wil, meestal een korte broek met daaronder heel
grote, felgekleurde sportschoenen. En ik mijn vingers maar uit de kom draaien om een stropdas te strikken, wat me wel steeds beter afgaat. Antoinette had zo'n beetje een knipkaart bij de kapper om heur haar te laten opsteken. Jaja, aangekleed gaat uit. En met alle soorten van genoegen.
Misschien dat we morgen nog even een gokje wagen bij de bingo (we zijn tenslotte met bejaarden onder elkaar niet waar?), want de jackpot daarvoor is deze week inmiddels opgelopen naar 100.000dollar. Zou niet gek zijn als sluitstuk van een heerlijke rondreis.
Eigenlijk zouden we best willen overstappen op een andere boot, want de kou in Nederland lokt ons totaal niet.

Groen en nat, erg nat

 

Een regenwoud kenmerkt zich vooral door twee dingen: woud en veel regen. Daar is Costa Rica geen uitzondering op. We zijn halverwege onze wandeling als het lijkt of de buren keihard hun douche hebben opengezet. Veel geklater, maar geen water. Totdat we de beschutting van de bomen moeten verlaten om over te steken naar de kabelbaan. Onze gids had net uitgelegd dat regendruppels een mier kunnen doden, nou dat geloven we graag want ze komen hier met een noodgang naar beneden suizen. De eerste bui op onze reis, maar dan ook een bui die de rest van de dag niet meer ophoudt. "Het regent hier 400 dagen per jaar, maar daarom heet het hier dan ook regenwoud", zegt de gids opgewekt. Gelukkig hebben we weggooiponcho's gekocht.
Bij elke plant lijkt de gids wel een uitleg voorhanden te hebben. Hij laat ons aan bladeren voelen, geeft een inkijkje in het dagelijkse leven van een mierenkolonie, neemt heel veel het woord slang in de mond om ons een beetje de stuipen op het lijf te jagen, maar vertelt er meteen bij dat we niet bang hoeven te zijn er een tegen te komen. "We hebben ze vanochtend nog allemaal gevoerd. Weet u trouwens dat we hier 22 giftige tot zeer giftige soorten hebben?" En zo gaan zijn educatieve praatjes naadloos over in opbeurende humor.
Na een stevig half uurtje op de grond te zijn gebleven, gaat de rest van de tocht door de lucht, in een kabelbaan. En zo zweven we afwisselend langs de toppen van het regenwoud en op 'grondhoogte'. Beneden is het donker en rommelig en zijn de bladeren erg groot om zo maar een spoortje zonlicht te kunnen scoren. Van boven kijk je neer op een opgeruimdegroene oase, waar de blaadjes niet zo groot hoeven te zijn omdat ze geheel baden in het licht. En mocht je denken dat broccoli (of hoe je de naam van die verschrikkelijke groente ook schrijft) iets typisch Hoeksche Waards was, dan kom je hier bedrogen uit. Ze hebben hier zelfs een broccoliboom. Niet dat die eetbaar is, maar de blaadjes lijken zo op die geurverpester.
We speuren de bomen af op levende wezens, het liefst dieren. Maar de apen hebben een vrije dag, de poema is bij zijn schoonmoeder op bezoek en de tapir is elders een tapijt aan het leggen. En vallende boomblaadjes doen zich voor als vogels, zodat we aan het eind van de rit moeten constateren dat de mierenhoop het dichtstbij wildlife komt dat we in het regenwoud te zien krijgen. De mieren lieten zich overigens zelf niet eens zien. Voor dieren kunnen we dus beter naar Blijdorp gaan.
Op de heen- en de terugweg naar en van het regenwoud (tochtjes van twee uur elk) krijgen we van alles te horen over bananen en ananassen en we zien ze in grote hoeveelheden langs de weg. Waarbij het opvallend is dat de trossen bananen hier blauw zijn. Maar dat komt doordat er een plastic zak omheen zit die insecten op afstand moet houden. Het is een raar gezicht, zo'n blauwe plastic vrucht. Een leerzaam dagje.
En ten slotte kunnen we nog een voorbeeld nemen aan Costa Rica. Dat heeft in 1948 het leger afgeschaft en het geld dat daardoor vrijkwam aan onderwijs en gezondheidszorg besteed. Hulde.

Wist u dat...

Het Panamakanaal zo'n 80 kilometer lang is en van noord naar zuid loopt en niet van oost naar west?
Het niveau van de Atlantische Oceaan net zo hoog is als dat van de Stille Oceaan, namelijk zeeniveau?
Dat de sluizen van het kanaal de schepen aan de ene kant zo'n 25 meter optillen en aan de andere kant weer zo'n 25 meter laten zakken? Ze tillen de schepen eigenlijk over (voormalig) land heen.
Dat een beide kanten drie sluizen zijn, die de schepen stapsgewijs omhoog of omlaag brengen?
Dat schepen per doorvaart verantwoordelijk voor zijn dat zo'n 100 miljoen liter zoet water de zoute zee in gaat?
Dat de meeste Panamax-schepen aan beide kanten slechts zo'n 10 centimeter speling hebben als ze door de sluizen gaan?
Dat elektrische locomotiefjes de schepen precies in het midden van de sluizen houden?
Dat in 2014, als het kanaal 100 jaar bestaat, er een nieuw setje sluizen ligt aan beide kanten, de helft langer en de helft breder dan de huidige sluizen?
Dat het echt een spektakel is als zo'n groot cruiseschip door de sluizen gaat?
Dat je daarvoor wel ongelooflijk (05.30 uur)vroeg je bed uit moet?
Dat dat toch echt de moeite waard is, omdat ik van deze dag hoge verwachtingen had die zijn uitgekomen?
Dat het Panamese regenwoud zo'n 260 schakeringen groen kent?
Dat er 972 soorten vogels leven? Die zijn eind vorig jaar op een dag geteld.
Dat de andere wilde dieren, op een verdwaalde slapende krokodil na op de kanaaloever, zich niet laten zien? Er moeten ook poema's, jaguars zitten, hele grote ratten, naar kip smakende slangen (waarvan 20 soorten giftig) en apen, veel apen. We hebben ze niet gezien.
Dat de plaatselijke Bram Ladage hier pelikaan heet? Elke keer als een pelikaan zich als een duikbommenwerper in het water stort en weer bovenkomt, wordt hij letterlijk op zijn nek gezeten door een meeuw die hem als een bezetene in de hals pikt in de hoop dat de snackbar zijn vangst zal uitspugen.
Dat het aantal hier gepubliceerde foto's nog geen schijntje is van het totaal dat ik heb geschoten en jullie de komende maanden nog vaak worden lastiggevallen met foto's en verhalen die ik nu even niet kan bedenken?
Sterkte.

Rustdag in het peloton

 

Vandaag is het een rustdag, want morgen en overmorgen wachten twee zware etappes: het Panama-kanaal en het regenwoud van Costa Rica. Tijd voor een dagje soigneren dus, in beeld gebracht via de nieuwe foto's te bereiken via de koppeling rechts van hier.
Nog een laatste mededeling van deze dag: morgen rond 6.30 uur gaan we het Panamakanaal in. Het schijnt via internet live te volgen te zijn hoe wij de sluizen nemen. Dat is dan donderdag om 12.30 uur Nederlandse tijd via www.pancanal.com.
Ik geef toe, het is iets voor de echte liefhebbers, want ik denk dat het zo ongeveer hetzelfde is als kijken naar groeiend gras.

Je krijgt wat je over je afroept

 

"Dertig jaar geleden was ik hier voor het laatst."
"Is er veel veranderd?"
"Ja toen waren de boten kleiner en konden we onder die brug door varen. Dat was ook op een Holland-boot. Ik ben hier nu met mijn zoons, mijn schoondochter, mijn kleindochter en mijn schoonzus. Mijn broer is dood, die was er ook altijd bij. We hebben nu al meer dan dertig keer een cruise gemaakt. Ik kom uit Winnipeg, daar is het nu heel koud. Mijn broer was bij de RCMP (de bereden politie, de mounties), mijn jongste zoon ook, mijn oudste zoon is arts in Australië en mijn schondochter is verpleegster. Ik was ook verpleegster. Waar komt u vandaan?'
"Uit Rotterdam, Holland."
"O ik heb wel eens een boek over een Hollander gelezen. Brother Andrew, een man die in de koude oorlog in zijn tweedehands Volkswagen naar het Oostblok ging om bijbels te brengen. Dat was nog eens een kerel."
"Ik ken 'm niet, nooit van 'm gehoord."
"Een Hollander die Brother Andrew niet kent, terwijl een oude vrouw uit Canada hem wel kent..."
Het gesprek is hiermee beëindigd. Ik ben een verschrikkelijke teleurstelling voor de oude dame op dek 10. En ik kwam hier alleen maar voor een kop cappuccino.
Curaçao ligt aan onze voeten. Kleurrijke huisjes lokken ons. Tijd om aan land te gaan. We zetten voet aan wal in Otrabanda, slenteren door het Renaissance resort en belanden bij de befaamde bootjesbrug naar Punda.Een blik naar links en daar zien we een bekende: Eurodam, Rotterdam staat op de achterplecht. Ons varende hotel van vorig jaar.
Bluescruise, roept een spandoek vanaf het achterdek ons toe. Een bluescruise op de Eurodam, een jazzcruise op de Westerdam en een bejaardenreis op de Zuiderdam. Is dit de straf voor het meermalen verkondigen dat ik met mijn 55+ al tot de bejaarden hoor?
Maar goed, ik weet wél waar ik ben: Willemstad, Curaçao. Dat kunnen een paar opvarenden van de Eurodam niet zeggen. "Waar zijn we hier? De hoeveelste haven dit voor ons is? Geen idee." Blues tast dus je geheugen aan. Of zouden het andere geneugten zijn?
Een plaatselijke middenstander vertelt ons nog fijntjes dat het best veilig is in Willemstad en dat niet alle Antillianen criminelen zijn. Dat zijn vooral die kanslozen die naar Nederland gaan. Tegen hen zou de politie eens wat harder moeten optreden. "Dat doen ze hier ook. Als je je misdraagt krijg je eerst veel en harde klappen en dan ga je de gevangenis in en die is hier echt geen pretje hoor." Toch heeft de man geen peroxide kapsel.
We nemen nog een duik in het zwembad om af te koelen en dan is het tijd voor vertrek. Of toch niet helemaal, want een passagier ontbreekt nog. Een half uur en twee cocktails later dan geplanned klinkt de scheepshoorn nogmaals en komen we langzaam maar zeker los van de kade. Of de ontbrekende passagier nu wel aan boord is, wordt om privacyredenen niet meegedeeld.
Dan maar douchen en aan tafel. Het was me het dagje weer wel. Ik zal nog wat tijd nodig hebben om thuis uit te rusten en te wennen, want zo'n reis gaat je heus niet in de koude kleren zitten en dan moet het hoogtepunt nog komen. Op naar het Panama-kanaal.