Groen en nat, erg nat

 

Een regenwoud kenmerkt zich vooral door twee dingen: woud en veel regen. Daar is Costa Rica geen uitzondering op. We zijn halverwege onze wandeling als het lijkt of de buren keihard hun douche hebben opengezet. Veel geklater, maar geen water. Totdat we de beschutting van de bomen moeten verlaten om over te steken naar de kabelbaan. Onze gids had net uitgelegd dat regendruppels een mier kunnen doden, nou dat geloven we graag want ze komen hier met een noodgang naar beneden suizen. De eerste bui op onze reis, maar dan ook een bui die de rest van de dag niet meer ophoudt. "Het regent hier 400 dagen per jaar, maar daarom heet het hier dan ook regenwoud", zegt de gids opgewekt. Gelukkig hebben we weggooiponcho's gekocht.
Bij elke plant lijkt de gids wel een uitleg voorhanden te hebben. Hij laat ons aan bladeren voelen, geeft een inkijkje in het dagelijkse leven van een mierenkolonie, neemt heel veel het woord slang in de mond om ons een beetje de stuipen op het lijf te jagen, maar vertelt er meteen bij dat we niet bang hoeven te zijn er een tegen te komen. "We hebben ze vanochtend nog allemaal gevoerd. Weet u trouwens dat we hier 22 giftige tot zeer giftige soorten hebben?" En zo gaan zijn educatieve praatjes naadloos over in opbeurende humor.
Na een stevig half uurtje op de grond te zijn gebleven, gaat de rest van de tocht door de lucht, in een kabelbaan. En zo zweven we afwisselend langs de toppen van het regenwoud en op 'grondhoogte'. Beneden is het donker en rommelig en zijn de bladeren erg groot om zo maar een spoortje zonlicht te kunnen scoren. Van boven kijk je neer op een opgeruimdegroene oase, waar de blaadjes niet zo groot hoeven te zijn omdat ze geheel baden in het licht. En mocht je denken dat broccoli (of hoe je de naam van die verschrikkelijke groente ook schrijft) iets typisch Hoeksche Waards was, dan kom je hier bedrogen uit. Ze hebben hier zelfs een broccoliboom. Niet dat die eetbaar is, maar de blaadjes lijken zo op die geurverpester.
We speuren de bomen af op levende wezens, het liefst dieren. Maar de apen hebben een vrije dag, de poema is bij zijn schoonmoeder op bezoek en de tapir is elders een tapijt aan het leggen. En vallende boomblaadjes doen zich voor als vogels, zodat we aan het eind van de rit moeten constateren dat de mierenhoop het dichtstbij wildlife komt dat we in het regenwoud te zien krijgen. De mieren lieten zich overigens zelf niet eens zien. Voor dieren kunnen we dus beter naar Blijdorp gaan.
Op de heen- en de terugweg naar en van het regenwoud (tochtjes van twee uur elk) krijgen we van alles te horen over bananen en ananassen en we zien ze in grote hoeveelheden langs de weg. Waarbij het opvallend is dat de trossen bananen hier blauw zijn. Maar dat komt doordat er een plastic zak omheen zit die insecten op afstand moet houden. Het is een raar gezicht, zo'n blauwe plastic vrucht. Een leerzaam dagje.
En ten slotte kunnen we nog een voorbeeld nemen aan Costa Rica. Dat heeft in 1948 het leger afgeschaft en het geld dat daardoor vrijkwam aan onderwijs en gezondheidszorg besteed. Hulde.