In een mandje van boord

 

Een zwaarbewolkte dag, noordenwind en koud, 22 graden. We moeten blijkbaar alvast wennen aan Nederlandse temperaturen, want waar op een laatste subtropische dag was gehoopt, is het een kille herfstdag met af en toe druilerige motregen. We vestigen nu onze hoop nog maar op een zonnige dag in Miami Beach
De schipper zet er flink de pas in, want een voor ons varend cruiseschip is dra ingelopen en voorbijgestoken. Aan de einder gloort de kust van het land van Raul en Fidel, Cuba. Wij speren richting Key West.
En dan blijkt waarom: een passagier is ernstig ziek en moet met een helikopter van de Amerikaanse kustwacht van boord worden gehaald, zo meldt kapitein Werner Timmers.
De bovenste dekken worden geëvacueerd om geen enkel risico te lopen. Zo wordt ons dus wel een uitzicht op spektakel ontnomen, omdat ook het Crow's Nest en de sportzaal verboden gebied zijn. De evacuatie zal plaatsvinden vanaf de boeg van het schip, onttrokken aan alle (en vooral mijn) nieuwsgierige ogen. Vanaf een lager dek, het Promenadedek, kan ik alleen het aanvliegen van de helikopter zien en fotograferen. Toch iets echter dan de Wereldhavendagen. Binnen een kwartiertje is alles achter de rug en gaat het gas weer op de plank naar de eindbestemming: Fort Lauderdale.
We kunnen de koffers gaan pakken. Het zit erop. Maar het was zeer de moeite waard. Genoten van het varen, gewenteld in de zon, de beperkte tijd tussen de maaltijden door zeer efficient gevuld, het Panama-kanaal had ik voor geen geld willen missen en ook Antoinette was onder de indruk. Alle aanloophavens hebben ons op een of andere wijze verrast en bekoord. Het regenwoud
maakte indruk en ook op de een of andere manier de meeste mensen die we tegenkwamen, maar vooral het personeel.
Kortom geen seconde spijt en een grote aanrader.
Volgende keer weer.